Zbrodnia i kara to powieść opublikowana w 1866 roku. To dzieło rosyjskiego pisarza i dziennikarza Fiodora Dostojewskiego. Opowiada historię zbrodni popełnionej przez byłego studenta Rodiona Ramanovicha Raskolnikowa i jej konsekwencje. Zbrodnia i kara oraz test psychologiczny: umysł kryminalny Michaił Pietrowicz Kłodt: Ilustracja rozmowy Raskolnikowa i Marmieładowa in Zbrodnia i kara, z najbardziej determinujących cech powieści jest pogłębienie psychologii bohaterów. Świat wewnętrzny jest równie ważny jak świat zewnętrzny. To oddanie opisowi i dialogom wewnętrznym sprawia, że ​​nowe podejście staje się esejem na temat psychologii człowieka. Głównym bohaterem opowieści jest Rodion Ramanovich Raskolnikov, były student mieszkający w maleńkim mieszkaniu w Petersburgu. Wierzy, że jest przeznaczony do wielkich wyczynów, ale ta nędza uniemożliwia mu osiągnięcie pełnego potencjału. Powstaje pytanie moralne: czy zabójstwo osoby wulgarnej i nikczemnej może być moralnie potępione, jeśli cel jest nadrzędny? Raskolnikow uważa, że ​​wszyscy wyżsi ludzie popełniają morderstwa, aby osiągnąć swoje cele, co stanowi wielki postęp dla ludzkości. Przekonany, że jest jedną z tych osób, Raskolnikow uważa, że ​​zabicie starej kobiety (zawodowego lichwiarza, który pożycza pieniądze na bardzo wysokie oprocentowanie i maltretuje) jego młodsza siostra) pozwoli mu pozyskać środki na osiągnięcie pełnego potencjału i że, zgodnie z jego rozumowaniem, nie jest to moralnie naganne, nawet jeśli jest niezgodne z prawem. Raskolnikow następnie postanawia zaplanować morderstwo, a jedną z jego największych obaw jest psychologiczny wpływ, jaki może to mieć na niego w przyszłości. Dostojewski w wyjątkowy sposób eksploruje stronę psychologiczną, gdy były student wierzy, że” w trakcie i po morderstwie może mieć wyrzuty sumienia, które uważa za choroba. Po zamordowaniu kobiety Raskolnikow wpada w gorączkowy i majaczący stan. Opowieść towarzyszy temu stanowi, a czytelnik jest zaangażowany w niezliczone szczegóły, które przechodzą przez głowę zabójcy. Zbrodnia i kara i esej filozoficzny: czy istnieje zbrodnia bez kary? Jedno z głównych pytań powieści brzmi: nawet jeśli przestępca uważa, że ​​przestępstwo jest moralne będzie to uzasadnione, a nawet jeśli będzie wystarczająco zdolny, by ukryć dowody, czy otrzyma karę? na równi? Powieść nabiera wówczas tonu filozoficznego eseju o moralności i relacji jednostki z społeczeństwo, które go otacza, w tym przypadku społeczeństwo rosyjskie, niezwykle skromne, katolickie, carskie i… arystokratyczny. Mimo że Raskolnikow nie czuje się winny popełnionej zbrodni, społeczeństwo wywiera na niego presję moralną. Obecność jego siostry i matki w Petersburgu po morderstwie jest źródłem skrajnego niepokoju dla bohaterki. Kobiety w jego rodzinie są bardzo religijne i bardzo je kocha. Możliwość, że wiedzą o jego zbrodni, jest dla Raskolnikowa ciągłym zmartwieniem. Dostojewski pokazuje, że niezależnie od tego, jak bardzo moralność jest częścią jednostki, jest ona w stanie wpłynąć na relacje międzyludzkie nawet w najbardziej intymnych kręgach współżycia. Możliwość rozczarowania kogoś, kogo kochasz, jest również zagrożona przy podejmowaniu decyzji. Innym istotnym aspektem jest to, że Raskolnikow upiera się, że nie czuje się winny morderstwa, więc stara się uniknąć kary, dopóki nie znajdzie się już w więzieniu. Jednak jego czyny i niepokoje (które dopiero po spowiedzi się uspokajają) zdają się wskazywać na coś innego. Ostatecznie wydaje się, że Raskolnikow domaga się kary od pierwszej sekundy po zbrodni. Nie czerpie korzyści ze skradzionych dóbr i popada w stan majaczenia. Kiedy pojawia się przed sędzią, jego drażliwość i prowokacje praktycznie go zdradzają. To sprawia, że ​​czytelnik zastanawia się, czy prawdziwym pragnieniem Raskolnikowa jest odkrycie i poniesienie kary. Zbrodnia i kara oraz esej społeczny: pozostali Oprócz wewnętrznych konfliktów wiele postaci drugoplanowych pomaga pogłębić pytania postawione przez bohatera i autora. Jego rodzina, wraz z koleżanką ze studiów Razumikhinem i Sonią Marmeladovą, stanowią jądro poparcia dla bohatera. Ponieważ wszystko w opowieści jest złożone, rdzeń ten przybiera różne aspekty i jest również odpowiedzialny za psychologiczne dręczenie głównego bohatera w kategoriach moralnych. Inny rodzaj jądra tworzą Porfiry i Zamyotov, odpowiedzialni za policyjne śledztwo. Porfiry kilkakrotnie konfrontuje się z Raskolnikowem, nigdy nie ujawniając mu, że jest podejrzanym. Napięcie spowija dialogi dwóch bohaterów, aż w końcu Porfiry nieformalnie oskarża protagonistę. Dwie inne decydujące postaci to zamożni zalotnicy siostry Raskolnikowa: Piotr Pietrowicz Łużin i Arkady Iwanowicz Swidrygałłow. Każdy na swój sposób próbuje ujarzmić młodą kobietę. Postacie te wchodzą w konflikt z byłym uczniem, który w pewien sposób chroni swoją siostrę. Nawet jeśli wszystkie postacie w taki czy inny sposób odnoszą się do Raskolnikowa, nie istnieją tylko po to, by spełnić pełnią funkcję narracyjną w historii bohatera, ale pozwalają nadać większą głębię relacjom międzyludzkim i powieść. Każda postać ma swoją siłę, niezależnie od głównej fabuły. Wyczerpujący fizyczny i moralny opis bohaterów pomaga stworzyć wokół nich wszechświat. Większość dialogów jest zaskakująca, bohaterowie działają autonomicznie i niekoniecznie odpowiadają oczekiwaniom czytelnika. Zbrodnia i kara: świetna fikcja Wszystko to sprawia, że ​​powieść Dostojewskiego jest jednym z wielkich arcydzieł literackiej fikcji. Filozoficzna treść książki dodaje jeszcze więcej wartości historii, sama w sobie zaskakująca. Powieść jest więc środkiem przekazu wielkich pytań. Dostojewski osiągnął to dzięki świetnej umiejętności opowiadania. To dzięki temu bohaterowie wchodzą w interakcje tak żywo i niezależnie, dzięki czemu historia jest płynna i atrakcyjna dla czytelnika. Tak więc przy dobrej strukturze Zbrodnia i kara staje się powieścią-esejem. Fiodor Dostojewski: realizm i egzystencjalizm Narracja Fiodora Dostojewskiego jest pełna szczegółów w opisach scenerii, sytuacji i postaci. Ten opis nadaje realistyczny ton powieściom autora. Dostojewski wykorzystuje w swoich powieściach różne osobiste doświadczenia, które pomagają mu urealnić opowiadane historie, co nadaje jego twórczości ton na poły autobiograficzny. Zobacz też Egzystencjalizm: charakterystyka, autorzy i dzieła. Rzeczywiście, pisarz został uwięziony w Rosji w 1849 roku, po tym, jak został oskarżony o spisek przeciwko carowi. Został zesłany na Syberię, a następnie wysłany do Kazachstanu, gdzie spędził dziewięć lat. W tym okresie żył z mordercami i innymi typami przestępców. Jego doświadczenia w obozach pracy przymusowej i kontakt z innymi więźniami stały się podstawą powieści the Zbrodnia i kara. Wewnętrzny dialog i introspekcje bohaterów dzieła Dostojewskiego nadają mu egzystencjalistyczny charakter. Tę narracyjną formę, w której życie wewnętrzne toczy się w pełni, przyjmą niemal wszyscy wielcy pisarze początku XX wieku. Dostojewski był pionierem tego typu narracji. Sztuka teatralna Zbrodnia i kara jest doskonałym przykładem wykorzystania introspekcji postaci do konstrukcji fabuły. * Przetłumaczone przez Andrea Imaginario.